Πρόλογος του ιστορικού τέχνης Λεόντιου Πετμεζά στο βιβλίο της Αφροδιτης Σάρδη ''Αρκεί μια σπίθα''

Η αγιογράφος Μαριλένα Φωκά,ο ιστορικός τέχνης Λεόντιος Πετμεζάς,η συγγραφέας Αφροδίτη Δρακοπούλου Σάρδη και ο διοργανωτής εκθεσεων Γιώργος Σάρδης.

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί  το Σάββατο 6 Ιουνίου 20015 στο χώρο εκδηλώσεων των εκδόσεων ΟΣΤΡΙΑ

Η υπαρξιακή αγωνία, ενέργεια ψυχικής δύναμης στη ποίηση της Αφροδίτης Δρακοπούλου –Σάρδη.                                 

                                                                           

Η ποιητική τεχνική της Αφροδίτης Δρακοπούλου-Σάρδη όπως αποκαλύπτεται βαθμιαία και σταδιακά στη παρούσα  ενδιαφέρουσα πρώτη ποιητική συλλογή της μέσα από την συνύπαρξη της εμβόλιμης τάσης στη διαδικασία  γραφής  στηρίζεται σε ετερόκλητες ομοιογένειες που δημιουργούνται από τη σύζευξη της λογοτεχνικής υπόστασης με την ενότητα στην παθιασμένη περιήγηση  των εσώτερων χώρων της ψυχής .

Η υπέρβαση της αγωνίας   παρεισφρέει μεταφορικά στις περιπλανήσεις  της και με οδηγό την αρετή  κάνει την έμπνευση της   να ανακατατάξει τις  διαφορετικές οπτικές γωνίες της απόλυτης σκέψης και να συνδράμει δυναμικά στον ενδελεχή συνδυασμό της ευνοϊκής συνειδησιακής συγκυρίας  με τον εδαφικό  ρεαλισμό της ανώτερης δραματουργίας που αποκρυσταλλώνει διαστρωματώσεις του ψυχοδυναμικού ορίζοντα.

Το βιβλίο αντιπαρατίθεται στη στάση ζωής  που υπάρχει σε μια ευδαιμονία που δεν βασίζεται στο υπέρτατο αγαθό αλλά στην απατηλή ευημερία ,αντιστρατεύεται την υλιστική ικανοποίηση και την επιδερμική πρόοδο ενώ παράλληλα δένει έντεχνα ενδόμυχες καταστάσεις σε γραμμικές οντότητες που τονίζουν  και  αποτυπώνουν   την υπάρχουσα πραγματικότητα και τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα του σήμερα.

Οι εννοιολογικές εισηγήσεις της ποιήτριας αφηγούνται και μεταφέρουν στο αναγνωστικό κοινό μια μνημονική προδιάθεση με αποσπασματικό κλοιό σωφροσύνης , με ονοματοκρατική δικαιοσύνη, με ιδεοληψία που περικλείει τα χαρακτηριστικά μιας συνθήκης αντίστιξης  που προβάλλει  μια άλλη προσέγγιση στο θέμα .

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ως σκεπτόμενος άνθρωπος η ποιήτρια  προβληματίζεται για την αληθινή ευημερία, την πνευματική ανέλιξη και την ουσιαστική πρόοδο που οδηγεί στη  γόνιμη δημιουργική αντίδραση.

Με την πλήρη όσμωση των δυνάμεων της έρευνας και της μελέτης  της  και με αυθορμητισμό δεν καταφεύγει στη διακωμώδηση της σοβαρότητας  αλλά με σαφή αναφορά στη τραυματική εμπειρία εκθέτει τη βιολογική  διαμάχη  κάθε άνθρωπου μέσα στο λαβύρινθο της αμφιβολίας που προκαλούν οι δυνάμεις της συναισθηματικής πίεσης και της αντίληψης του προκαλούμενου  φόβου.

Εμμένοντας  στην οντότητα της ανθρώπινης φύσης  προκαλεί ευθύβολα, με ανεπανάληπτη  ευκρίνεια  τα  μονοπάτια  της εδαφικής μέθεξης, του εξαγνισμού και της λύτρωσης που θα φέρνουν την ελευθερία της ψυχής.

Στις ποιητικές καταθέσεις της μέσα από τη στοιχειώδη  λεπτομέρεια εκφράζει   απόψεις εμφορούμενες από   απεικονίσεις της εμβόλιμης αποκάλυψης με ανοίγματα ελπίδας, χαράς και αισιοδοξίας.

Με απόλυτη θεατρικότητα οι προσωποποιημένες καταστάσεις που περιγράφει απαλύνουν το πάθος και με την κατάλληλη και αναγκαία απόσταση προετοιμάζουν  τη δυνατότητα της απάλειψης του.

Σχετίζονται δραστικά  με τη  μεταβολή και την μετάλλαξη των συνθηκών, τη μετάσταση και την αναίρεση της μη λογικής συγκυρίας. Με αξιοθαύμαστο τρόπο γραφής δαμάζει την αγχώδη διάσταση, ψέγει τα κακώς κείμενα και ωθεί στη μη παραίτηση. Δεν επαναπαύεται ωστόσο  στη συμβατικότητα αλλά εμπνέει  τη προσπάθεια για τη νέα εγρήγορση που  θα εξελίσσεται  σύμφωνα  με  τους  υπάρχοντες νόμους της ογκολογικής βαρύτητας  και  της πρέπουσας  στωικότητας απέναντι στην  απόδοση.

Με αφετηρία συνειρμών την οικεία αγάπη, τη συγκίνηση και την ανθρωπιά ξεπερνά τις περίπλοκες και δαιδαλώδεις θέσεις και φιλτράρει διαγραμμίσεις, ελικοειδείς κατευθύνσεις και εξισορροπήσεις  τόνων.

Τα ποιητικά επιτεύγματα της Αφροδίτης Δρακοπούλου-Σάρδη  παρουσιάζουν εναργέστατα τους  ιδιότυπους συνδυασμούς ενός σημαντικού   πεδίου δράσης και ολοκλήρωσης στο οποίο   η συγκερασμένη οντότητα της γνώριμης καθημερινότητας  εκθέτει μνημειώδεις  προτάσεις για  την εναπόθεση της αέναης προοπτικής .

Η  γραφή της έχει καθαρά πολιτική  χροιά. Είναι επίκαιρη, λειτουργική και διαχρονική. Στοιχειοθετεί  τη προβολή ενός πλαισίου αναφοράς  με θέσεις συνείδησης. Γίνεται πρόκληση και συνάμα  πρόσκληση για να εντρυφήσουμε σε ένα  περίγυρο κοινωνικότητας και ιστορικότητας  που   αποθησαυρίζει την σοφία της υψηλής διάστασης. Η προσφορά της στη σύγχρονη λογοτεχνική και ποιητική κλίμακα είναι τεράστια. Καθοδηγεί  τη ψυχοσύνθεση του αναγνωστικού   κοινού   αρμονικά  στις οδούς  που πρέπει να διανύσει ,εμβολιάζει και ενισχύει εμβληματικά τη επιλογή του με τις απαραίτητες γνώσεις και τα απαιτούμενα στοιχεία που εμπεδώνουν  με φυσικότητα τη προσφυγή του στη νοοτροπία των άμεσων προδιαθέσεων .

Ο κοινός παρανομαστής που  χαρακτηρίζει ότι γράφει περιέχει      ευπρόσδεκτα μηνύματα με καλλιέπεια ενώ η αναπαράσταση της διαλύει  το τοπίο της ομίχλης που επικρατεί  στο σημερινό  κόσμο με απερίγραπτο  πλούτο και με μια πάντα υπαρξιακή σύλληψη που καταλήγει να προσδιορίζει τη ψυχολογική διευθέτηση.

Οι ποικίλες αντιπαραθέσεις της εμπλουτισμένες με άψογη δόμηση    και δομή επισημαίνουν την άριστη γνώση από μέρους της στη χρήση των κατάλληλων υλικών γραφής .

Ξέρει να μοιράζει   βαθμιαία  την έκφραση των ζητήσεων και τις εκλεπτυσμένες θέσεις της  σε μια διττή διάτμηση και μια διάτρητη ενατένηση κοσμοθεωρίας.

Με συνέπεια και  μοναδικότητα  κάθε στίχος της  εξαντικειμενίζει με λεπτομέρεια την  απαράμιλλη αισθαντικότητα .

Απόρροια αυτής της προσφοράς είναι η  αποτύπωση απόψεων   που    αγγίζουν , προβληματίζουν και επηρεάζουν, που εντείνουν τη προσοχή.

Αφυπνίζει μαρτυρώντας  και  προκαλώντας  εντάσεις  που δίνουν έμφαση σε μια τυπολογία αυτοκριτικής που προβάλλει διαφορετικές τάσεις και εντείνει την αλλαγή στη πορεία του κλίματος .

Εκφράζοντας ξεκάθαρα μια αίσθηση από την όαση της ζωής, που δρα παράλληλα με τα ανάλογα καθοριστικά πρότυπα.

Παρατηρητικά καταθέτει προσεγγίσεις που ενέχουν και ανιχνεύουν τη διακριτική παρουσία μιας θεωρητικής οντότητας .

Τα ποιητικά επινοήματα  της Αφροδίτης Δρακοπούλου -Σάρδη είναι καταθέσεις ψυχής, ειλικρίνειας, αντίστασης και αγωνιστικότητας που σε συνδυασμό με μια ευδόκιμη ανησυχία και την υπαρξιακή προσωπική  αγωνία της ενορχηστρώνονται  και συνοψίζονται σε ένα λόγο λιτό και συνοπτικό.

Πολλαπλασιάζονται και αναπαράγονται χωρίς να καταλήγουν σε πλατειασμούς  με νοηματική πληρότητα ενώ εμπεριέχουν κάθε τι που κινείτε εύληπτα  στα πλαίσια ενός ιδιότυπου λυρισμού με ουσιαστικά στέρεα και συγκροτημένα νοήματα.

ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΠΕΤΜΕΖΑΣ

Θεωρητικός- Ιστορικός Τέχνης